Η Κίνηση για τον Ελευθεριακό Δημοτισμό γεννήθηκε την περίοδο της εξέγερσης του Δεκέμβρη του 2008, και σ’ αυτήν την εξέγερση είναι αφιερωμένα τα πρώτα κείμενα που δημοσιεύουμε. Τα μέλη που τη συγκροτούν συνυπήρχαν για δύο περίπου χρόνια σε μια ομάδα μελέτης και αυτομόρφωσης που ασχολούνταν με τη ριζοσπαστική κοινωνική θεωρία, όπως αυτή αναπτύσσεται κυρίως στο ρεύμα της κοινωνικής οικολογίας, χωρίς να λείπουν συσχετίσεις με άλλες σημαντικές παραδόσεις, όπως αυτή του μαρξισμού.
Τα γεγονότα του Δεκέμβρη μας συσπείρωσαν σε διάφορες δράσεις και παρεμβάσεις που κατέληξαν στη δημιουργία αυτής της Κίνησης. Μ’ αυτό το ιστολόγιο περνάμε από την εσωτερική ζύμωση στην πολιτική παρέμβαση.
Σήμερα είναι εμφανής η έλλειψη μιας πολιτικής οργάνωσης, ελευθεριακής και σοσιαλιστικής, η οποία θα συμμετέχει ενεργά στους κοινωνικούς και ιδεολογικούς αγώνες και θα παλεύει για τη δημιουργία δημοκρατικών συνθηκών για την εκτύλιξη αυτών των αγώνων που ολοένα θα πληθαίνουν. Κύριος στόχος μας είναι η σταδιακή συγκρότηση μιας τέτοιας οργάνωσης με σαφή αντικαπιταλιστικό και αντι-ιεραρχικό προσανατολισμό.
Η αναγκαιότητα για τη δημιουργία μίας παρόμοιας οργάνωσης μοιάζει προφανής αυτήν την περίοδο κρίσης. Τι συνιστά όμως την ουσία αυτής της κρίσης; Αναμφίβολα, δεν σφάλλουν οι αναλύσεις που αναφέρονται σ’ αυτήν ως καπιταλιστική κρίση. Ο καπιταλισμός είναι πράγματι ένα σύστημα γεμάτο εσωτερικές αντιφάσεις, καταδικασμένο να γεννά πλειάδα κοινωνικών αναταράξεων, παρόμοιων μ’ αυτές που παρατηρούμε και βιώνουμε σήμερα, με τις στρατιές των ανέργων και επισφαλών να πληθαίνουν στα καπιταλιστικά κέντρα. Συγχρόνως, ωστόσο, ο καπιταλισμός είναι ένα εξαιρετικά δυναμικό σύστημα, ικανό να προσαρμόζεται στις πιο αναπάντεχες εξελίξεις, δημιουργώντας αγορές για την εξάπλωσή του από τα μύχια της ύλης ως το διάστημα και εξελισσόμενος σε κοινωνία, αποικίζοντας όλο και περισσότερες πτυχές της ανθρώπινης ζωής, ακόμα και τις πιο ιδιωτικές.
Αυτή τη φορά όμως η κρίση έρχεται να συνυφανθεί με τα προβλήματα που συνδέονται με τα «εξωτερικά όρια» του καπιταλιστικού συστήματος. Ενός συστήματος που, ακολουθώντας την εγγενή δυναμική του («ανάπτυξη ή θάνατος»), απειλεί την οικολογική ισορροπία του πλανήτη και κάθε μορφή ζωής που κατοικεί σ’ αυτόν. Λίγοι συνδέουν την τρέχουσα κρίση μ’ αυτά τα δεδομένα, ξεχνώντας το πρόσφατο ξέσπασμα της τεράστιας διατροφικής κρίσης αλλά και τις «περιπέτειες» των τιμών του πετρελαίου. Επέρχονται φοβερές μάχες για την ενέργεια (βλ. και το θέμα του peak oil), την τροφή και το νερό, καθώς και πελώριες δυσοίωνες προκλήσεις συνδεδεμένες με την κλιματική αλλαγή. Μάχες και προκλήσεις που ήδη βιώνουμε σε σημαντικό βαθμό καθώς ολοένα συντίθενται εκρηκτικά με τις αναταράξεις που γεννούν τα «εσωτερικά όρια» και οι αντιφάσεις του συστήματος.
Όσο κι αν τα οικολογικά προβλήματα θίγουν βασικά τα ασθενέστερα οικονομικά στρώματα, είναι και γίνονται σε σημαντικό βαθμό διαταξικά. Μπορούν έτσι να συσπειρώσουν στην επαναστατική προοπτική μεγάλα τμήματα της μεσαίας τάξης που θα ενδυναμώσουν καίρια το αντικαπιταλιστικό μέτωπο, ιδιαίτερα σήμερα που ριζικές αλλαγές στην παραγωγή αποδυναμώνουν από πολλές απόψεις το παραδοσιακό προλεταριάτο.
Παράλληλα, η μεταπολεμική καπιταλιστική δυναμική δημιούργησε υλικές και ιδεολογικές συνθήκες που επέτρεψαν την ανάδυση νέων κινημάτων και ιδεών που στράφηκαν στα ζητήματα του σεξισμού, του ρατσισμού, της αλλοτρίωσης, της οικολογικής αποσύνθεσης και γενικότερα στα προβλήματα της ιεραρχίας, διευρύνοντας σε έναν άνευ προηγουμένου βαθμό τα ιδανικά της ελευθερίας.
Όλες αυτές οι αλλαγές, που μόνο ενδεικτικά θίγουμε εδώ προς το παρόν, απαιτούν και ήδη αναδεικνύουν έναν νέο χώρο για την ενοποιημένη και μαζική εκτύλιξη των αγώνων: αυτός είναι για μας ο δημοτικός και διαδημοτικός χώρος. Υπάρχει μία, εν πολλοίς ξεχασμένη και υποτιμημένη, ιστορική διαλεκτική μεταξύ δήμων και Κράτους η οποία πρέπει να δοκιμασθεί να αναπτυχθεί στην πληρότητά της, ιδιαίτερα σήμερα με την αναδιάρθρωση των τάξεων, την αναβαθμισμένη –εν μέσω κρίσης– θέση του Κράτους, και την ανάδυση των νέων κοινωνικών κινημάτων.
Το δημοτικό πεδίο, επιτρέπει την ενοποίηση των αγώνων και την αμεσοδημοκρατική, από τα κάτω, οργάνωση και στόχευσή τους. Στη συνομοσπονδιακή, διαδημοτική του μορφή, το πεδίο αυτό μπορεί να αντιτεθεί καίρια σ’ αυτόν τον πάγιο υπηρέτη του καπιταλισμού και της ιεραρχίας, το Κράτος, συνεχίζοντας και διευρύνοντας τις ιστορικές συγκρούσεις μαζί του.
Ελπίζουμε βάσιμα πως ο μοναδικός ακόμα ανοιχτός δρόμος δεν είναι απλά αυτός της κριτικής, αλλά κυρίως αυτός της πραγμάτωσης της κριτικής, δηλαδή ο δρόμος της επανάστασης. Όχι από υποκειμενικό καπρίτσιο, αλλά επειδή συντασσόμαστε με τα μεγάλα δημιουργικά κύματα της ανθρωπότητας στον αγώνα της ενάντια στην κληρονομιά της κυριαρχίας. Ενάντια στον καπιταλισμό και το Κράτος, ενάντια στον ρατσισμό, τον σεξισμό, την αλλοτρίωση και την οικολογική κατάρρευση. Για έναν αμεσοδημοκρατικό Δήμο των Δήμων, για μία νικηφόρα Κομμούνα των Κομμούνων!